خوشست خلوت اگر یار یار من باشد

نه من بسوزم واو شمع انجمن باشد

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم

كه گاه گاه بر او دست اهرمن باشد

روا مدار خدایا كه در حریم وصال

رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

همای گو مفكن سایه شرف هرگز

در آن دیار كه طوطی كم از زغن باشد

بیان شوق چه حاجت كه سوز آتش دل

توان شناخت ز سوزی كه در سخن باشد

هوای كوی تو از سر نمی رود آری

غریب را دل سر گشته با وطن باشد

بسان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد